அலைகளில் அணைந்த கனவுகள் – தோப்புக்காட்டு கிராமத்தின் நெஞ்சை உலுக்கும் சோக வரலாறு

ஆக்கம் : செல்வன்.தியானேஷ். கலைவளர் கழகம் (அமெரிக்கா ). https://adeptwizalliance.org/

அது ஒரு அழகிய மாலைப்பொழுது. தோப்புக்காடு காரைநகரில் (Thoppukkadu, Karainagar) இருந்து ஒரு கூட்டம் சிறுவர்களும் சில பெரியவர்களும், அருகில் உள்ள ஊரான ஊர்காவற்றுறை (Kayts) பாலும் பழமும் படத்தைப் பார்க்க தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர். பாலும்  பழமும் என்ற திரைப்படம் தான் அனைவரின் கதையாக  இருந்தது. கடலருகே வாழும் தோப்புக்காடு மக்களுக்கு, கடல் பயணம் என்பது ஒரு பெரிய அச்சமாக இருக்கவில்லை. அது அவர்களின் இரத்தத்தில் ஊறிய ஒன்று.

திட்டம் என்னவென்றால், கடலைக் கடந்து வள்ளத்தில் (படகில் ) செல்வதுதான். பெரும்பாலான சிறுவர்களால் ஆழமான கடலில் நீண்ட நேரம் நீந்த முடியாது, ஆனால் நீச்சல் வீரன் என்று அறியப்பட்ட நல்லூர் தங்கமணி உடனிருந்ததால்,   அவர்களுக்கு கடல் பயணம் பற்றிய பயமே எழவில்லை. வீட்டிலேயே இரவு உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு, அவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் படகில் கூடினர்.

விதியற்ற பயணம்

திரைப்படத்தைப் பார்க்க ஆவலுடன், சிறுவர்கள் மகிழ்ச்சியாகப் படகில் ஏறினர். அனைவரும் வரிசையாக  வள்ளத்தின் விளிம்பில்  அமர்ந்து கொண்டதும், பெரியவர்கள் படகின் ஒருபக்க அசைவுகளைக் கட்டுப்படுத்த அதை உறுதியாகப் பிடித்துக் கொண்டனர். பெரியவர்கள் அவர்களை எழும்பவோ அல்லது அசையவோ வேண்டாம் என்று எச்சரித்த போதிலும், இளமைத் துடிப்புடன் சிறுவர்கள் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். சற்று புத்திசாலித்தனமாக அசையாமல் இருந்த சிறுமிகளும் கூட பேச்சிலும் சிரிப்பிலும் மூழ்கியிருந்தனர்.

படகானது ஊர்காவற்றுறையை நோக்கித் தள்ளப்பட்டது, பெரியவர்கள் படகைத்   தள்ளி , அதனுள் ஏறிச் செலுத்த ஆரம்பித்தனர். சிலர் முதல் நாள் பார்த்த பாலும்  பழ திரைப்படக் காட்சிகளைப் பற்றியும், மற்றவர்கள் தங்கள் கடந்த காலங்களில் பார்த்த படங்களைப் பற்றியும் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். வள்ளம் நடுக்கக்கடலுக்குள் செல்லும் போது, கடல் அலை  அமைதியில்லாமல் அடிக்கத் தொடங்கியது . வள்ளம் மேலும் கீழும் சென்றது.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, பெரியவர்களின் எச்சரிக்கை உண்மையானது. ஒரு குழந்தை அசைந்தது, பெரியவர்கள் மீண்டும் எச்சரித்த போதிலும், ஒரு திடீர் அலை காரணமாக ஏற்பட்ட அச்சத்தில் இரண்டு பேர் திடீரென மறுபக்கத்திற்கு நகர்ந்தனர். படகு பயங்கரமாக அசைந்தது, மேலும் சில குழந்தைகள் குழப்பத்தில் விழித்தெழுந்தனர். சில நொடிகளில், படகு கவிழ்ந்தது.

ஒரு நீச்சல் வீரனின் தியாகம்

நீச்சல் வீரன்  நல்லூர் தங்கமணி சிறிது தூரம் நீந்தினார், பின்னர் கிட்டத்தட்ட அனைத்து குழந்தைகளும் மூழ்கிக் கொண்டிருப்பதையும், அவர்களால் தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள முடியாது என்பதையும் உணர்ந்தார். அவர் ஒரு திறமையான நீச்சல் வீரராக இருந்தாலும், தப்பித்திருக்க முடியும், ஆனால் அவர் ஒரு சிலரையாவது காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற உறுதியுடன் தானாக முன்வந்து தன்னைத் தியாகம் செய்தார்.

அவர் மற்றவர்களை அவர்களின் தலைமுடியைப் பிடித்து அல்லது கவிழ்ந்த படகைப் பிடித்துக் காப்பாற்ற முயன்றார், ஆனால் படகைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை, மேலும் உதவிக்கு அழைப்பதற்கு கரைக்கு வெகு தோலைவில் இருந்தார். அவர் ஒருவரைப் பிடித்ததும்  , மற்றொருவரைப் பிடிக்க முயன்றபோது, ஒருவர் மூச்செடுப்பதற்காக அவருடைய கழுத்தை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டார். திடீரென்று, மூன்றாவது நபர் அவரது உடலைக் கட்டிப் பிடித்தார், மூவரும் கடலின் ஆழமான பகுதிக்குள் இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர். தங்கமணி மற்ற துன்பத்தில் இருந்த குழந்தைகள் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கும்போது தங்கள் உடல்களை அசைப்பதைக் கண்டார். தனது மூச்சைப் பிடித்துக்கொண்டு, தன்னை இறுக்கமாக கட்டிப் பிடித்தவர்களை  விலக்கி விட அவர் போராடினார், அவர்களின் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க அவருக்கு மேலதிக காற்று தேவைப்பட்டது. அவர் கடைசியாக ஒருமுறை கடல் மட்டத்தை நோக்கி போக  காலை கீழ் நோக்கி உதைக்க எண்ணினார் , ஆனால் அவரது உடல் அசைந்தது, பின்னர் கண்கள் இருண்டது.

நள்ளிரவில் இந்த சோகம் நிகழ்ந்தது.

கிராமம் துயரத்தில் மூழ்கியது

கடற்கரையில் இருந்த ஒருவர் இந்த பேரழிவைக் கவனித்து கிராம மக்களுக்குத் தெரிவித்தார். விடியற்காலையில், தோப்புக்காடு கிராமம் முழுவதும் துயரத்தில் மூழ்கியது. அருகிலுள்ள இலங்கை கடற்படைக்குத் தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டது, அவர்கள் விரைவாகப் பதிலளித்து, கடலின் ஆழத்திலிருந்து உடல்களை மீட்கும் பணியில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். பதின்மூன்று உயிர்களையும் மீட்க கிட்டத்தட்ட மூன்று நாட்கள் ஆனது.

வீடுகள் அமைதியாயின, அவற்றின் இடத்தை அழுகையும் புலம்பலும் நிரப்பின. மக்கள் வெளிப்படையாக அழுதனர், சிலர் தங்கள் அன்புக்குரியவர்களைப் பறித்த கொடூரமான விதியை சபித்தனர். அந்த இரவின் காட்சி, அழுகை, குழப்பம், மற்றும் அளவற்ற இழப்பு, தோப்புக்காடு மக்களின் நினைவுகளில் இன்றும் மறையாமல் உள்ளது.

எங்களை அத்தையம்மா வீட்டிற்கு கூட்டிச் சென்றார்கள் . நாங்கள் குழப்பத்துடன் அங்கே சென்றோம். கிராமத்தின் குழந்தைகளாகிய  நாங்கள் இறுதிச் சடங்குகளில் கலந்து கொள்ள அனுமதி இல்லை, ஆனால் வேலிகளின் இடைவெளிகள் வழியாக மீட்புப் பணிகளைப் பார்த்தோம். கடற்படையின் பெரிய படகுகள் அங்கும் இங்கும் நிற்பதை பார்த்தோம். அத்தையம்மா அவித்த சுடு புட்டும், சம்பலும் சாப்பிட்டு, அவர்களின் வரவேற்பறையில் வரிசையாக பாய்விரித்து நித்திரை கொண்டோம். 

உடல்கள் சைவ முறையில் பூசை செய்வதற்காக வீட்டுத்திட்டத்தினருகே கற்கரையை ஒட்டிய, ஒரு பொதுவான இடத்தில் வைக்கப்பட்டன. கிராமத்து ஐயா (பூசாரி) உதவி செய்யுமாறு கேட்கப்பட்டார், அவரும் அவசரநிலையைக் கருதி சம்மதித்தார். தகன கிரியை ஆரம்பிக்கப்பட்டது, ஆனால் கோவில் குழுவின் சில தலைவர்கள், சைவச் சடங்குகள் மற்றும் கலாச்சார நெறிமுறைகளின் அடிப்படையில் கிராமத்து ஐயா கிரியை செய்வதற்கு  எதிர்ப்பு தெரிவித்து கூச்சலிட்டனர். எதிர்ப்பையும் மீறி, பெரும்பாலானோர் சடங்கு முடிக்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்பினர், மேலும் ஐயா பூசையைத்  தொடர்ந்தார்.

சடங்குகள் முடிந்ததும், உடல்கள் வரிசையாக நீலன்காடு மயானத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு, பூவரசு மரக்கட்டைகளைக் கொண்டு தகனம் செய்யப்பட்டன.

ஐயா தகன கிரியை பூசையில் ஈடுபட்டதற்காக கோவில் குழு அவரைப் பிரதான பூசாரி பதவியில் இருந்து நீக்கியது. அவர் நீண்ட காலம் சேவை செய்தவர், சமூகத்துடன் ஆழமாகப் பிணைந்திருந்தவர், ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமான நிகழ்வும் துயரமும் பின்னர் அவரது மரணத்திற்கு வழிவகுத்தன.

பாதிக்கப்பட்டவர்கள் உட்பட இழந்த ஆத்மாக்களின் கதைகளும், அதைப் பின்தோடர்ந்த சோகமான மௌனமும் பெரியவர்களால் அடுத்த தலைமுறைக்குக் கடத்தப்பட்டன. இந்த கதைகள் இன்றும் கிராமத்தின் வாழும் நினைவின் ஒரு பகுதியாக எடுத்துச் செல்லப்படுகின்றன.

குறிப்புகள்